Od 15 lutego ruszyły rozliczenia PIT, podatnicy już teraz mogą pracować nad najpopularniejszymi deklaracjami podatkowymi takimi jak na przykład PIT 36 czy PIT 37. Jedną z ważnych pozycji dotyczących zeznań podatkowych są dla podatników koszty uzyskania przychodów. Wynika to z faktu, iż będą one miały wpływ na wysokość płaconego przez podatnika zobowiązania podatkowego (lub wysokości zwrotu w tym zakresie). Warto więc poznać podstawowe zasady kierujące tymi kosztami, które ustalił polski ustawodawca.

Jak wpisać koszty uzyskania przychodu w praktyce?

W praktyce podatnik wypełniający zeznanie podatkowe PIT może zastanawiać się, gdzie ma przedstawić koszty uzyskania przychodu. Odpowiadając na powtarzające się pytania podatników, warto więc zwrócić uwagę na najpopularniejsze deklaracje podatkowe:

1) PIT 37

Zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu lub poniesionej straty na druku podatkowym PIT 37 składa się z części oznaczonych literami (inne deklaracje podatkowe z zasady również zostały tak podzielone). Miejscem (częścią) gdzie podatnik będzie mógł określić koszty uzyskania przychodu jest część oznaczona literą „D”. W tym miejscu w tabeli pojawia się cała kolumna „koszty uzyskania przychodów”.

2) PIT 36

W przypadku najpopularniejszej deklaracji podatkowej wypełnianej na przykład przez osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą, czyli PIT 36 koszty uzyskania przychodów znalazły się w części „E” formularza PIT 39 w wersji numer 29. Wersję formularza można sprawdzić na dole każdej strony deklaracji, w nawiasie, obok oznaczenia druku. Czyli na przykład PIT-36 (29).

Skąd wziąć dane o kosztach uzyskania przychodu?

Pytanie dotyczące kosztów uzyskania przychodów i skąd je wziąć pojawia się najczęściej wśród podatników, którzy pracują w ramach umowy o pracę, umowy zlecenia lub innych stosunków współpracy / zatrudnienia, które nie są związane bezpośrednio z kwestiami finansów i rachunkowości. W tym miejscu można uspokoić podatników – wszystkie takie osoby powinny otrzymać od swojego pracodawcy PIT – 11. Jest to informacja o przychodach z innych źródeł oraz dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy. W tym dokumencie w części „E” pracodawca powinien podać w tabeli koszty uzyskania przychodów. Dokument PIT 11 będzie więc dla podatnika stanowił źródło informacji oraz podstawę do wprowadzenia danych o kosztach uzyskania przychodu do indywidualnej deklaracji na przykład PIT 37.

Podstawy prawne kosztów uzyskania przychodu

Postawy prawne kosztów uzyskania przychodów znajdują się Ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 z późn. zm.) w art. 22 stanowi, że: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”. 

Wysokość kosztów uzyskania przychodu

Wysokość kosztów uzyskania przychodów, została określona w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22 stwierdza, że koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1)wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3000 zł – w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;

2)nie mogą przekroczyć łącznie 4500 zł za rok podatkowy – w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;

3)wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł – w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;

4)nie mogą przekroczyć łącznie 5400 zł za rok podatkowy – w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Artykuł sponsorowany